Ποίηση

Σπόνδυλοι, Δίφρος 1961
Ισθμός, Κέδρος 1975
Ρινόκεροι, Κέδρος 1975
Απόγευμα των μύρων, Εγνατία, Θεσσαλονίκη 1977
Αμφίβια, Εγνατία, Θεσσαλονίκη 1980
Η γλώσσα του Αδάμ, Εγνατία, Θεσσαλονίκη 1982
Όταν ο Θεός εις το σώμα έλθει πολύς, Καστανιώτης 1990
Και Γάμου Έβρου του ποταμού, Μανδραγόρας, 1996

Μελέτες-Δοκίμια

Approche psychopathologique de Fr. Kafka, Αix en Provence 1976
L' Ecriture de Fr. Kafka et la demande interdite, Aix en Provence 1979
Το ασυνείδητο και η συμβολική τάξη - Από τον Freud στον Lacan, Αθήνα 1985
Η συναισθηματική μεταβίβαση στην ψυχαναλυτική θεραπεία και μια αναφορά στον Κώο γιατρό Απολλωνίδη, Κομοτηνή 1985
Μελετήματα για την ψυχανάλυση, Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 1992
Ψυχανάλυση και Λογοτεχνία, Οδυσσέας 1993, β΄ έκδ. 1996, ISBN 960-210-141-1

Μεταφράσεις έργων του σε ξένες γλώσσες

Ισθμός (Isthme), μτφρ. Anne Ducasse, Μασσαλία 1988

Το όνειρο του σκυλιού

                   Εξαίφνης ηρπάγη μου εκ της χειρός το βιβλίδιον. Ερμάς, Όρασις β'

Μούχλιαζαν τα ξεροπόταμα κάτω από την καταχνιά
κι άξαφνα ακούαμε τρελές φωνές
έξω από τις σπηλιές μας:
Μη πλησιάζετε το σκυλί την ώρα που θυμάται
θέλει να του αλλάξουμε το όνειρο
καθώς ακούει τα παγωμένα νερά πίσω από τα ξεροπόταμα
και δεν έχουμε άλλη εικόνα
να την κρεμάσουμε εκεί που βλέπει
Πριν από τα νερά έφυγε ο ποιητής
να παίξει το αίμα του στη λίμνη με τους νεκροθήρες
να μείνουν τα βιβλία του λευκά είπε

-Σήκωσε τα παιδιά να τα πιστέψει από βαθιά μυρουδιά
όταν ονειρευτεί τις φλέβες τους
να γλυκαίνουν κάτω από κληματαριές
-Τα πήραν μεγάλες χελώνες
που ξέρουν από ασήκωτα έλη
πιο χαμηλά από το αίμα του ποιητή

μόνο σηκώνονται τη νύχτα
και ρωτούν για τα καράβια του Μιαούλη

-Δέσε την αλυσίδα από τη μεριά που ήταν το σπίτι
κι ένα οικόσιτο πουλί να χτυπά τη φτερούγα
να κρύψει το κενό από κόκαλα βγαλμένο
-Ρίχνει την άλλη άκρη της να βρεί τα χέρια μας
να σμίξει με το άλλο μισό
αλλιώς δε βρίσκει το αίμα του

-Κόψε το νερό της φωνής
όλοι ονειρεύονται στο σκοτάδι
χωρίς ποιητές
και με καφτές βεντούζες στις κοιλιές του
μάζεψε όλο το φόβο όπως το βλαμμένο αίμα
-Πνίγεται σε παλιούς ήχους κι αλυχτά
από αίμα σε αίμα

-Τότε σκότωσε το κάτω από την καταχνιά
στο ίδιο κενό με το αίμα του ποιητή
και τα ασήκωτα έλη των παιδιών
με τις ανάποδες χελώνες
που πλένονται στο γάλα τους να δουν

-Το σκότωσα
-Και πάλι αλυχτά;
-Αλυχτά

-Το σκότωσες την ώρα που θυμόταν