ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Π.Α.


ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Π.Α.
 More about author: 
First name:  ΙΩΑΝΝΗΣ Π.Α.
Last name:  ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Projects: 

Ιφίνοος Ανύμενος (Γκοβόστης 1989, με προμετωπίδα έργο του συγγραφέα)
Επάρνητος Φωτοθύτης (Γκοβόστης 1990, με λιθογραφίες του Βασίλη Χάρου)
Η Κοίμηση της Ταξιδένιας (Γκοβόστης 1991, με λιθογραφίες του Βασίλη Χάρου).
Τοκάτα για την κόρη με το καμένο πρόσωπο (Κέδρος 2012)
Παραλλαγές πάνω στην τέχνη της φυγής και ένα απονενοημένο ριτσερκάρ (Κέδρος 2014)
Tractatus για την έκτη φήμη (Κέδρος 2016)
Μετά τα αφύσικα (Κέδρος 2018)    
Λόγω Κρυμμένα Λογοκριμένα  (Κέδρος 2020)
 


Address: 

John P.A. Ioannidis, 1273 Laurel Street, Menlo Park, CA 94025, USA


Date of birth:  1965
Birth place:  ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Abstract text: 

Αποσπάσματα: ΑΠΟ ΤΟ «ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΦΥΣΙΚΑ»

Έλξη 2 Εμμονή

            Φωτογράφισα πολλές διαβάσεις πεζών στην Cluj, στην Ghent και στην Amiens, στo Trento και στην Padova, στη Murcia και στη Nimes, αυτή τη μία και μοναδική πόλη που είχε επτά ονόματα. Φωτογράφισα πολλές διασταυρώσεις, πολλά εκτελούνται έργα, αναίτιους δρόμους, άνευ ενδιαφέροντος προσόψεις ή εκσκαφές ή σύρματα των τρόλεϊ και τμήματα από μισοτελειωμένες οικοδομές του 1407, του 1532, του 1609 και ίσως και του 1900. Όταν αυτές οι μάταιες απεικονίσεις θα έπεφταν στα χέρια ξένων, θα με χαρακτήριζαν κακό φωτογράφο, άτεχνο, ή θα υπέθεταν πως το iPhone θα είχε αυτονομηθεί και κατά τύχη τραβήχτηκαν όλες αυτές οι δίχως συνοχή εικόνες. Ωστόσο υπήρχε σχέδιο. Σε μια μονάχα από τις 937 φωτογραφίες, αργά το απόγευμα, σε μια γωνιά αποτυπώθηκε μια ανέμελη παρέα επτά ατόμων. Κάπου ανάμεσα στην παρέα των επτά βρίσκεται κι η κοπέλα που είχα ερωτευθεί παράφορα. Το πρόσωπό της είναι κρυμμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου πίσω από τα σώματα, τα χέρια και τα πρόσωπα των άλλων έξι. Εγώ όμως ξέρω καλά ποια είναι. Ξέρω καλά, γιατί όλοκληρο το απόγευμα την είχα πάρει από πίσω και τη φωτογράφιζα ακατάπαυστα. Τράβηξα 937 φωτογραφίες μόνο και μόνο για να τη θυμάμαι. 937 φωτογραφίες στις οποίες, εκτός από τη μια όπου ήταν εκεί αλλά δεν φαινόταν, σ’ όλες τις άλλες βεβαιώθηκα πως δεν θα αυμπεριλαμβανόταν. Την ακολούθησα ένα ολόκληρο απόγευμα, φωτογραφίζοντας δεξιά και αριστερά τα πάντα, ο,τιδήποτε, ό,τι δεν είχε σχέση με εκείνη.  

Απόσταση 3 με στοιχεία έλξης Αποξένωση

Κάποια δωμάτια κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια να σε αποξενώσουν.
Κάποιες ώρες
ειδικά 3 ή 4 πριν τα χαράματα
το πετυχαίνουν ακόμα καλύτερα.
Είμαι ο Ξένος.
Αναχωρώ από αυτήν την ξένη χώρα για να καταλήξω σε άλλη μια ξένη χώρα.
Φιλάω σταυρωτά τους τοίχους όλων των δωματίων πριν φύγω.
Οι τοίχοι των δωματίων δεν φταίνε σε τίποτα
που ξημερώνει άλλη μια μέρα. 
 

 Έλξη 70 Λάθος ημέρα, λάθος πόλη, λάθος αιώνας

            Όταν συναντηθήκαμε στο Cambridge, Mass. δεν είχε καταλάβει ότι ήταν η Claudia Quinta, ούτε ότι την είχε ζωγραφίσει ο Neroccio de’ Landi όση ώρα μιλούσαμε. Αμφέβαλε σοβαρά αν ήταν εκείνη που νόμιζα. Στην όλη ιστορία εμφανίζεται και μια στιγμή που χιόνιζε κι εγώ ήμουν στο Newton, Mass., λάθος εποχή και λάθος ημέρα. Όπως ήταν λάθος να ζεις και να δημιουργείς στη Σιένα στα τέλη του 15ου αιώνα ή τον επόμενο αιώνα. Όποιος είχε την ατυχία να βρεθεί στη Σιένα στα τέλη του 15ου αιώνα ή τον επόμενο αιώνα, καλά θα έκανε να μεταναστεύσει αλλού. Αν όχι στη μισητή Φλωρεντία, τουλάχιστον στο Μιλάνο, στη Βενετία, κάπου αλλού – όχι στη Σιένα πάντως. Προσπάθησα να της εξηγήσω πόσα τέτοια λάθη έχω κάνει και πόσες φορές έχω εμφανιστεί άθελά μου σε λάθος ημέρες, σε λάθος αιώνες, σε λάθος πόλεις. Προσπάθησα να της πω πως δεν έφταιγε εκείνη και ότι έπρεπε να με συγχωρέσει. Θα έκανα τα πάντα για να τη συναντήσω στη via dei Baroncelli, στη via del Fosso, στη via delle Vergine, ας ονόμαζε απλώς τη μέρα, τον αιώνα και την πόλη και θα ήμουν εκεί για εκείνη. Έδωσα όλες αυτές τις ανόητες υποσχέσεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να τηρήσω. Τότε μου ανακοίνωσε πως είχε γεννήσει ήδη το τέταρτό της παιδί, μια μικρή πριγκίπισσα που σύντομα θα ζωγράφιζε (ποιος άλλος, δεν υπήρχε κι άλλος) ο Neroccio de’ Landi. Την αγκάλιασα στοργικά. Είχε ήδη νυχτώσει. Την είδα να φεύγει μόνη εκείνο το παγωμένο απόγευμα, μια μέρα πριν χιονίσει.

 

Απόσταση 83 με στοιχεία περιδίνησης Μνημείο προς τιμήν ενός χαμένου memory stick με χωρητικότητα 2 Gigabytes

            Δεν ξέρω πού χάθηκε. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι χάθηκε στην κοίτη του ποταμού Perdoso, ανάμεσα σε πικροδάφνες. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι ήταν καλοκαίρι και ότι το ρέμα σταμάτησε. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι κάποια θεά της Ιλιάδος πήρε το αποξηραμένο σώμα γεμάτο με 2 Gigabytes  και το μετέφερε σαν το κουφάρι του λογχισμένου ήρωα Σαρπηδόνα και το εναπόθεσε κεκοσμημένο σε άλλο ρέμα στα Διπλοπόταμα στην Άνδρο. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι εκεί ήρθαν και κλάψανε οι Λύκιοι τη χαμένη μνήμη τους και την τιμήσανε με άθλα και έπαθλα. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι χάθηκε σε κάποιο νουράγκε του 1030 π.Χ. που μπόρεσα να χρονολογήσω με ακρίβεια επί τούτου γι’ αυτή την αφήγηση. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι ο θόλος με τις καλοστημένες πέτρες και τη συνεκτική πετροκονία είχε φτιαχτεί επίτηδες πριν 3046 χρόνια για να δεχτεί στο απώτερο μέλλον τη χαμένη μνήμη 2 Gigabytes. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι είχαν στήσει το μνημείο άνθρωποι που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να χαθεί η μνήμη τους, για να χαθούν τα λόγια τους, για να χαθεί η γλώσσα τους, για να χαθούν οι ίδιοι. Ένας υπερβολικά επιτυχημένος πολιτισμός που ξόδευε το 100% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος στην έγερση γιγαντιαίων, ευπαρατήρητων, άχρηστων μνημείων με τόνους χρήσιμης πέτρας. Ένας πολιτισμός όπου αντί οι άνθρωποι να τρώνε, κτίζανε μνημεία, αντί να μιλούν, κτίζανε μνημεία, αντί να συνουσιάζονται, κτίζανε μνημεία, αντί να ταξιδεύουν, κτίζανε μνημεία. Θα ήθελα να πω ότι χάθηκε, αλλά δεν έχει χαθεί. Κάπου εκεί πέρα υπάρχει αυτό το memory stick με χωρητικότητα 2 Gigabytes. Κάπου εκεί πέρα υπάρχει και θεωρεί με το μικρό, ασήμαντο, ανόητο μυαλό του ότι εγώ που το άφησα, το ξέχασα, το πέταξα, εγώ είμαι αυτός που έχει χαθεί. 

 

Περιδίνηση 111 με στοιχεία έλξης Μυκηναίος da-mo-ko-ro ευάλωτος σε σκέψεις εξ αποστάσεως

            Όταν ξύπνησε στις δυο μετά τα μεσάνυχτα με τη λέξη da-mo-ko-ro παραδέχτηκε πως είχαν δίκιο πέρα για πέρα. Από τον εικοστό έβδομο όροφο το Fort Lauderdale έχει κάτι γελοία μακρές και γελοία φωταγωγημένες λεωφόρους να επιδείξει. Ξοδευόταν άσκοπα σε φως η ματαιόδοξη πόλη. Ενδεχομένως θα μπορούσε να το κάνει. Θα μπορούσε να περιπλεύσει την ακτή ύπτιος το πρωί και να τη σκέφτεται. Φτάνει να είχε μαζί του κολυμπώντας τις λέξεις te-po-seu-u και 85-ke-wa και πάντως οπωσδήποτε da-mo-ko-ro. Ούτε για αστείο, δεν θα ανοιγόταν ποτέ στον ωκεανό χωρίς να απαγγέλει τη λέξη da-mo-ko-ro. Ή έστω, αν είχε καλά αντανακλαστικά, θα προλάβαινε να φωτογραφηθεί πέφτοντας απ’ το μπαλκόνι, έτσι για μια δοκιμή στα γρήγορα. Είκοσι επτά όροφοι, θα έπεφτε, μια δοκιμή μόνο. Θα προλάβαινε να εξηγήσει στο βιντεάκι ότι ήταν wa-na-ka-te-ro και da-mo-ko-ro. Γι’ αυτό έπεφτε από είκοσι επτά ορόφους ύπτιος, επίτηδες, σαν να κολυμπούσε. Γιατί, κακά τα ψέματα, ήταν κυρίως da-mo-ko-ro. Πέρα για πέρα. Τι ζητούσε από εκείνη; Τι ζητούσε εκείνη από αυτόν; Μια μεταγλώττιση; Μια ατραξιόν; Μια σύμπραξη στη γερμανική φιλολογία; Αν αναίσαινε, αν σκεφτόταν, θα την ξυπνούσε άραγε δέκα χιλιάδες μίλια μακριά; Ή πάλι θα του έστελνε κάποιο έργο da camera του Schönberg; Έτσι, για να τον ξεφορτωθεί με μια πρόχειρη ενδοκαρδιακή ένεση αδρεναλίνης; Μέρος των προσπαθειών ανάνηψης, ρουτίνα. Το αποφάσισε. Θα έκανε μια δοκιμή. Τι είναι είκοσι επτά όροφοι; Μια δοκιμή μόνο. Γιατί εκείνη δεν καταλάβαινε πως ήταν da-mo-ko-ro; Πως ήταν a-to-mo και du-ma και da-mo-ko-ro; Ότι ήταν κυρίως da-mo-ko-ro; Όχι ποιητής, όχι εραστής, αλλά da-mo-ko-ro; Γιατί δεν καταλάβαινε και τον ξυπνούσε να την σκέφτεται δέκα χιλιάδες μίλια μακριά στις δυο μετά τα μεσάνυχτα;   

Τριβή 112 με στοιχεία περιδίνησης Η επαναστατική επταετία που άρχισε το 1341

            Εκείνη τη νύχτα κατόρθωσε επιτέλους να τους αναγκάσει να πάρουν τα πράγματα με τη σειρά. Να αναλογιστούν τι συνέβαινε ψύχραιμα, χωρίς υπεκφυγές. Το 1341 η υψαυχής Φλωρεντία απέτυχε οικτρά να καταλάβει τη Λούκκα. Πήγαν χαμένα τόσα χρήματα του δήμου σε μισθοφόρους. Σε τι μικρό δωμάτιο τον είχαν αναγκάσει να δημηγορήσει! Όπως τόσοι άλλοι, όταν δεν αντέχανε άλλο ή όταν είχαν αδειάσει όλο το Xanax και το escitalopram σε σονέτα και αστικά λύματα. Ήταν μια εταιρεία που έστηνε και υποστήριζε επαναστάσεις da camera. Επαναστάσεις κλειστού χώρου, διαχειρίσιμες, σαν ελεγχόμενη έκρηξη από πυροτεχνουργό. Περέδιδε το κλειδί ο υπάλληλος, έμπαινες μέσα, κλείδωνες, επαναστατούσες, έφευγες σαν κύριος έπειτα από χρόνο t =<10 λεπτά. Το 1342 οι ολιγάρχες παρέδωσαν την εξουσία στον Δούκα των Αθηνών. Περιμένανε να τα φέρει βόλτα. Τι Δούκας των Αθηνών δηλαδή, την Αθήνα ποτέ δεν την επανεκατέλαβε, κάποια περάσματα και χωρία άνευ αξίας στη Βοιωτία και την Άρτα πήρε μόνο δια των όπλων πριν γυρίσει μάλλον άπραγος στη Νάπολη. Ο Ναπολιτάνοι ούτε που πήραν είδηση πως επέστρεψε. Δεν είχαν περισσέψει και χρήματα για θριάμβους και τρομπετίστες. Με το που ξεμπάρκαρε, πήγε κατευθείαν να κοιμηθεί. Μετά το δωμάτιο έπρεπε να καθαριστεί για τον επόμενο επαναστάτη. Οι καθαρίστριες συμμάζευαν την αταξία, ξεσκονίζανε, κάνανε την σχετική ανάρτηση στο Facebook, τουϊτάρανε και κάποιο μύθευμα. «Το δωμάτιο του μεγάλου μεταρρυθμιστή», «Εδώ κοιμήθηκε», «Εδώ έγινε ό,τι έγινε». Click, επισύναψη φωτογραφίας, έτοιμο. Αυτά μέχρι να ισιάσουν τις μαξιλαροθήκες όπου έγειρε κατάκοπος ο συγγραφέας (μάλλον ορθότερα ο άμισθος λογογράφος) ενώ συνέτασσε το παλλόμενο από φιλελεύθερη αγανάκτηση πενιχρότατο λογύδριο. Οι χρεοκοπίες ξεκινήσανε το 1343 μετά το μπαμ που έσκασε ο όμιλος Petruzzi. Είχαν δανείσει ασύστολα τεράστια ποσά σε μονάρχες, πάπες, αββαεία και ριψοκίνδυνους αστούς, σε όλη αυτή την άχρηστη ελίτ, τι περιμένανε; Εκδιώχτηκε κακήν κακώς ο Δούκας των Αθηνών – αυτός που δεν του ανήκε πλέον ούτε η Αθήνα, αυτός ο ίδιος που έγινε αργότερα ένας άδειος θρόνος, ένα άδειο κάθισμα, μια άδεια καρέκλα στα δεξιά της Αγίας Άννας που ζωγράφισε ο Orcagna στο κηπάριο της φυλακής. Την τύχη της πόλης την πήρε στα χέρια της η μεσαία τάξη, κάτι πήγε να γίνει (εδώ γελάνε), αλλά το 1345 φαλίρισαν κι οι Bardi. Ποιος τους είπε να δανείσουν 900.000 φλωρίνια στον Εδουάρδο της Αγγλίας; Μετά την σιγυρισμένη επανάσταση με αριθμό μητρώου 4531 ο διευθυντής σύνταξης του site τού έστειλε τα στατιστικά δεδομένα. Μια επανάσταση που είχε κάνει σουξέ πριν από πεντάμηνο είχε 32.353 χρήστες, μια άλλη 5.119 χρήστες, η τελευταία μόλις 1.083. Πάτησε πάλι το κουμπί Update. Ενημέρωσε τα στατιστικά της εξεγέρσεως. Η τελευταία του επανάσταση είχε τώρα 1.087 χρήστες. Είχαν προστεθεί 4 χρήστες στον εκτεταμένο ξεσηκωμό που διέπραξε από το μικρό του δωματιάκι. Άξιζε τον κόπο όλη αυτή η φασαρία, να μένει έκθετος στον κάθε κακόβουλο σχολιαστή, στον κάθε ανεπρόκοπο χασομέρη, στον κάθε κομπλεξικό απ’ το Τοροτροτρόντο ή τη Σισιταμπουλούλ ή το Αγόρος-Ρόρος και τις άλλες συντηρητικές και κακά συντηρημένες Χαμένες Πατρίδες του Εθνικού Πουθενά; Το 1346 έπεσε λιμός στην Τοσκάνη. Το 1347 λείπανε ακόμα και τα πλέον στοιχειώδη. Αδύνατον να χειροτέρευε άλλο η κατάσταση. Εκείνος συνέχισε τη στατιστική επεξεργασία των εξαναστάσεων. 138 likes στο Facebook. Ξόδεψε τόσο επαναστατισμό για μόλις 138 likes; Απέτυχε, το έβλεπε. Ή ίσως έπρεπε να το παραδεχτεί. Ήταν επανάσταση da camera, κάτι σαν κουαρτέτο εγχόρδων. Για ένα όργανο. Για μία χορδή. Σπασμένη. Δεν μπορεί, πού θα πήγαινε όλο αυτό, το 1348 θα βελτιωνότανε η κατάσταση. Χειρότερα δεν υπήρχε. Σίγουρα θα βελτιωνότανε. Όλοι το λέγανε, θα αναλάμβανε κάποιον νέος παλιός κοντοτιέρος, ίσως θα βρίσκανε και κάποιον έμπειρο ποντεστά, θα άλλαζε. Άλλαξε όντως. Το 1348, τον Ιούνιο, έφτασε στη Φλωρεντία ο Μαύρος Θάνατος.  


Awards: 

John P.A. Ioannidis, 1273 Laurel Street, Menlo Park, CA 94025, USA


E-mail:  jioannid@stanford.edu
Website:  https://profiles.stanford.edu/john-ioannidis https://sites.google.com/view/johnpaioannidis