ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ | Εταιρεία Συγγραφέων

Categories

ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

More about author:

First name:	ΓΙΑΝΝΗΣ
Last name:	ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ
Projects:	ΠΟΙΗΣΗ Τα Ασπρόμαυρα Ίκαρος 1975 Ποίηση Δωματίου Ίκαρος 1981 Ενικού Αριθμού ιδιωτική έκδοση 1985 Ασκήσεις σε Μονόζυγο εκτός εμπορίου 1987 Άρση Βαρών ιδιωτική έκδοση 1988 Δοκιμαστικοί Σωλήνες εκτός εμπορίου 1989 Κιβωτός Ύψιλον 1998 Ποιήματα 1975-1998 Ύψιλον 2004 Στιχουργήματα 1987-2003 Ύψιλον 2004 Johan Sebastian Bar Μελάνι 2012 Μάθημα Ωδικής Μελάνι 2018 ΠΕΖΑ Ο Έψιλον Έρως Ύψιλον 1993 Με γεμάτο στόμα Ύψιλον 2002 Δωμάτιο παντού Μελάνι 2005 Γραμμένα φιλιά Ύψιλον 2006 Πορσελάνη Ύψιλον 2008 Καθρέφτης Ύψιλον 2010 Άνθρωποι από λέξεις Μελάνι 2011 Εκατό Μελάνι 2013 Μαύρο εκλεκτό Μελάνι 2015 Κλεινόν Μελάνι 2016 ΔΟΚΙΜΙΑ Το Βιβλίο με τις Αντιστίξεις Λέσχη 2003 Το Δεύτερο Βιβλίο με τις Αντιστίξεις Λέσχη 2006 Το Τρίτο Βιβλίο με Μελάνι 2014 τις Αντιστίξεις Αντιστίξεις συνολική έκδοση Μελάνι 2018 Προσωπολατρείες Μελάνι 2011 ΑΡΘΡΑ-ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ Χρονο-graffiti Καστανιώτης 1995 Tragicomedia Opera 1999 ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ Πεινιαουρίσματα Μελάνι 2002 Τραγουδί-τραγουδοχέρι Μελάνι 2003 ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΥ Απίκιος/Εγχειρίδιο Γαστρογνωμίας Καστανιώτης 2000 Απίκιος/Πένες σε μελάνι Μελάνι 2005 Απίκιος Άπαντα Μελάνι 2008
Address:	Στ. Σαράφη 4, 151 26 Μαρούσι
Date of birth:	1946
Birth place:	Αθήνα
Abstract title:	ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Abstract text:	Αχ βρε Αλεξάνδρα πόσες βδομάδες μήνες χρόνια πάν' από τότε κι αυτό το φσσσσ απ' τη γκαζιέρα δε λέω να το ξεχάσω υπάρχουν -είν' αστείο- τόσα και τόσα για να σε θυμηθώ τα σοφά σου λόγια οι συμβουλές οι προτροπές σου και μια γκαζιέρα κι ένα φσσσσ σε φέρνει πιο πολύ κοντά μου Ασπρόμαυρα 1975 Βρέχει πάλι απόψε μέρες σεπτεμβρίου φετινές μα οι σταγόνες πέφτουνε σε χρόνια ασύμμετρα και μακρινά στα μάτια σου Mυρτάλη βρέχει κι όμως δεν είναι το βρεγμένο χώμα που ανασαίνω μα είν' η μυρωδιά απ' τα μαλλιά σου η μυρωδιά από καπνό βιβλίων διαβασμένων κι από τ' απόμακρο τριαντάφυλλο των παιδικών μου χρόνων είν' απ' το γάλα το ζεστό κι από τα δάκρυα είν' από ξύλο κόκκινο μελάνι όνειρο και μοναξιά βρέχει σε όλες τις γυναίκες που αγάπησα Άρση βαρών 1988 ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΓΙΟ ώσπου έγινες πια δεκαοχτώ χρονώ χρόνος ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ Είκοσι πέντε χρονώ χρόνος κι ακόμα σε νανούριζω ακόμα σου αλλάζω πάνες και σε λέω μωρό μου αράχνη στοργική σου πλέκω κουνουπιέρα από λέξεις για να κοιμάσαι πιο βαθιά σε μαλακά επίθετα σβήνω το φως μη σε ξυπνούν τα επιφωνήματα ισόβια κατοικώ στην άκρη της ντουλάπας σου κρατώ τα ρούχα ατσαλάκωτα στο σχήμα των διαδοχικών σωμάτων σου - ψήλωσες τα σεντόνια σου αερίζω στο φως να δω τις χθεσινές φωτογραφίες που άφησες επάνω τους κοιμήσου αυτό το μεσονύκτιο όνειρό σου εκ προμελέτης το γνωρίζω δεν έχω λόγια να σου δώσω μόνο βλέματα ένα ευρύχωρο σκοτάδι ν' ακουμπήσεις και μια μικρή σιωπή να ξεκουράζεις τη φωνή σου είμαι η λαβή της ομπρέλας όταν βρέχει το φρένα του αυτοκινήτου πάνω στη στροφή είμαι ρολόι που σταματά να μην αργήσεις φωτάκι δρόμου στις γωνιές του ύπνου σου πλήκτρο του enter στις οθόνες του καιρού γίνομαι καθετί που σκέφτεσαι ν' αγγίξεις γίνομαι αέρας για να μη φυσά κλαις και τα δάκρυά σου τρέχουν απ' τα μάτια μου το στόμα σου ανοίγεις και μιλώ κεφάλι αγύριστο και σου 'πα μην ξυρίζεσαι χωρίς σαπούνι μ' έκοψες πάλι εδώ στο αριστερό μάγουλο από κάτω - πονάει δεν ήπιες όλο το γάλα σου ξεχνάω το χρόνο για το θηλασμό ξεχνάω το χρόνο με την πρόφαση του φθινοπώρου - άργησες πόσα φθινόπωρα καλοκαίρια χρόνια τώρα δε σε μεγαλώνω χρόνος πάνω σε χρόνο μνήμη που ανακαλύπτει τον τροχό και τη φωτιά μέσα στο βλέμμα σου ατονεί η πιο μεγάλη παρομοίωση φάντασμα ονείρου πανταχού παρόν σαν αλογάκι είσαι και σαν ζαρκαδάκι σε μελετώ τις νύχτες δύσκολη σπουδή στα άσπρα πλήκτρα ξαφνικής βροχής όταν ξαναμικρύνω θέλω να σου μοιάσω αγύριστο κεφάλι μην περιμένεις γιο μου να σ' αποκαλώ αφού καλά το ξέρεις είσαι ο πατέρας μου και κάθε μέρα με ξαναγεννάς Κιβωτός 1998 Bαριά, κρυστάλλινη καράφα, προορισμένη για ηδύποτα. Διαυγής, με τη λευκότητα του πολύτιμου γυαλιού που παρατηρεί τον κόσμο, σαν παχύς, μυωπικός φακός. Μόνο μια πλατιά μπορντό γραμμή τη διασχίζει, σε ελεύθερο, αλλά αυστηρό, σχήμα. Πώμα βαρύ και λαξευμένο εξαγωνικά τη στεφανώνει και καλύπτει στοργικά το κενό, μια και τίποτα δεν περιέχει. Εκεί, μες στη βιτρίνα του σαλονιού, υπεροπτικά στέκεται. Γύρω της, τα τρία ποτηράκια (ήταν τέσσερα, μα έσπασε προ ετών το ένα - η μόνη της απώλεια). Πότε να μπήκε στο σπιτικό μας; Από μικρό παιδί τη θυμάμαι. Πάντοτε άδεια, πάντα διακοσμητική, συνόδευσε με συνέπεια τις αλλαγές των ιδιωτικών τοπίων. Μετακομίσεις σπιτιών, αλλαγές χώρων, μεταπτώσεις συναισθημάτων. Σιωπηλός λύχνος του Αλαδίνου, κανένα θαύμα δεν πραγματοποίησε, καμιά κρυφή επιθυμία δεν εκπλήρωσε, αφού επί δεκαετίες μένει στωικά μόνη και άδεια. Α, μοναξιά του μοναχικού κρυστάλλου... Ποτέ, καμία σάρκα πηχτού υγρού δεν έρευσε μέσα της, ποτέ τίποτα ιλαρό δεν ανακατένειμε στις στιγμές της συντροφικότητας των άλλων. Πάντα κενή... Αυτή η πληκτική οικειότητα του μακρινού κενού, ποτέ δεν έστερξε, εντούτοις, να αρνηθεί την ανάπαυση του βλέμματος. Κατάντησε ωρολόγιο χωρίς μηχανισμό, και με αόρατους δείκτες, σοβαρή και ασίγαστη, στοχαστικά με την κενότητά της μέτρησε το χρόνο μου. O πατέρας μου πέθανε, η μάνα μου πέθανε, ο γιος μου πέθανε, κι εκείνη ειρωνικά παρατηρεί τα τεκταινόμενα. Oύτε υποψία μέθης, ούτε σταγόνα χαλαρού οινοπνεύματος δεν έρχεται ποτέ να διακόψει την ψυχρότητα αυτής της παρατήρησης. Τη βλέπω από μακριά και την προσπερνώ, σχεδόν χωρίς να την κοιτάξω, αφού το ξέρω πια καλά πως περιμένει κι εμένα να πεθάνω. Ευγενική, ανέγγιχτη και κρύα. Με γεμάτο στόμα 2002
E-mail:	efstathiadis@ogilvy.gr

Back to Poetry

χορηγός

χορηγός

χορηγός

χορηγός

χορηγός

χορηγός