Περιπέτεια, Αθήνα 1956
Ενδυτροβαράν, Αθήνα 1971
Μυστράς, Αθήνα 1972
Ο άλλος κήπος, Αθήνα 1983
Περίπατος και σχόλια της Σέρκετ Μπαστ Ρα στους χώρους των ανθρώπων, Εκδ. Captain Fossi-Blakcie Blackstone, Αθήνα 1992
Αποσταθεροποιήσεις σε συχνότητες αντιεπιστημονικής φαντασίας, Εκδ. Captain Fossi-Blackie Blackstone, Αθήνα 1995
Το φίδι - Μία Ιεροτελεστία, εκδ. Captain Fossi-Blackie Blackstone, Αθήνα 1998
Μήδεια, Εκδ. Captain Fossi-Blackie Blackstone, Αθήνα 2003

από το

ΕΙΣOΔOΣ KAI ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

΄Ω, λύσε με, αγάπη, λύσε με
Σ΄ αυτό το φως
Σ΄ αυτό τον άνεμο
Στα περιβόλια ...
Χώμα η φως , ποτάμια , άνεμος , πιο
Κι από τα δειλινά
Σκορπώντας τώρα βαθυκύανο χρυσάφι
Αναστατώνοντας από τις ρίζες τις ελιές
Χωρίς
τραγούδι
τραγουδώντας μες
στο αίμα μου
στο αίμα του
Με το πανάρχαιο που παει κ΄ έρχεται φεγγάρι
Τώρα και
καλεί
Σημαίνει πίσω απ΄ τα κοράκια σπάλαθρο , βροχή .
Μια ημέρα αλλιώτικη που όλο γκρεμίζει .
Κ΄ εγώ εδώ με τ΄ άνθος , με το σίδερο
Γερτή στις πικροδάφνες απ΄ τον ύπνο
Το υγρό πεφτάστερο να κλέβω .
Τρίζουν τ΄ αηδόνια από ξημέρωμα
Κ΄ εγώ να σε κρατάω και να μαντεύω .

- Μούδιασμα , μούδιασμα γύρω στις ελιές
Τώρα εδώ που ο τρύγος καταξέσχισε το χώμα ...
Πουλιά η έρωτας εδώ .
Ο πόθος στα φτερά μιας πεταλούδας .
Εσύ στο φως τ΄ ολόκληρο .
Εσύ κι ο τρύγος .
- Ώσπου το σώμα θεραπευτικό
Απλώνει προς τον έρωτα
Ηφαίστεια τραβώντας χρώματα και σμίγεις .
- Μικρός βοσκός και ταπεινός ο
Ωραίος
Κι άλλοτε θύτης τ΄ άμφια ν΄ αργυρώνει ο
Σιωπηλός
Των χρωμάτων ο μέθυσος .
- Πουλί ; Αμπέλι ;
Οι ρίζες σου απ΄ τα νερά
Εκει π΄ αστράφτουν τα σκοτάδια .
Κι αμέσως τον αίλανθο προβάλλεις
Άλλο κεραυνό
Ολόρθο φως τραντάζοντας στα φύλλα .
Μες στα ποδοβολητά και μες στα σύννεφα
Σώμα του ίσκιου τώρα
Οι κήποι
εσυ
οι αλλοι κήποι .
Εύθραυστη τοσο αντηλιά η πεταλούδα !..
Και πια δε σε χωρίζει
Τίποτα
πια δε σε χωρίζει απ΄ τους χυμούς
Από το φώς αυτό στην πέτρα που αντηχεί
Μανία ολο κυκλάμινο και ρείκι .
Σαν με τη σάρκα όλη έκθαμβη περνάς
Κι ανήμερο το θαύμα του βασιλικού στα γόνατα μου .

(( Όραση )) , Ψιθυρίζω , (( μόνο όραση τυφλή
Πηγή απ΄ το δικό μου χέρι ... ))
Και βιάζεσαι . Που βιάζεσαι ; Και πας ...
Πίδακες ξεκινούν το πνεύμα σου
Κύκνοι αβύσσου .

Λυσίκομα τα κυπαρίσσια
τον
έρωτα
Πενθήστε
θρηνήστε
τον έρωτα


από

ΤΟ ΠΙΣΩ ΦΩΣ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ


Τόσοι νεκροί -
δεν τόξερα -
Μενεξεδένιοι κύκλοι , πέταλα βαθιά
Λίγο πιο πέρα ακόμα
Η βλάστηση των ήχων όπου αρχίζει
Ξάγρυπνοι - κοίταξε ... τα λυσσασμένα δάπεδα
Χτυπώντας να φανερωθούν ...
Και δείχνουν , θέλουν ... Τι να θέλουν ;
Κράτη ελευθερίας σχεδιάζοντας ο ύπνος
Ίσαμε δω που προσπαθώ ακόμα να προσευχηθώ
Ξεφεύγεις , αγάπη !.. Λύνεσαι
Με τους πρώτους ξορκισμούς ...
Όμως στους ύπνους σου αυτοί γυρίζουν πάλι .
Σαν απ΄ αγιόκλημα οι δικές τους σιωπές .
Η ταραχή πριν ταξιδέψει πέρα το φεγγάρι .
Οι νεκροί έχουν μια παράξενη , σιντεφένια καρδιά
Ασυγκίνητη , λεν ... Σε μιαν αιωνιότητα , λεν
Ασυγκίνητη
οι νεκροί χαμογελούν .
Κι ω , ποιοι νεκροί ; Κι ο θάνατος - ποιος θάνατος ;
Ποια λόγια , ποια αρώματα π΄ ακόμα τους πονούν ;
Νύχτες χιλιετηρίδες η φωτιά .
Κι αυτό το δέντρο
Με τα μετάξινα μαλλιά
σημαδεμένο
Άκου , λοιπόν !.. Καλούσε ! Σε
καλεί !
Άλλος ως το γονάτισμα εσύ
Μες στον περιστρεφόμενον αγέρα
Ξέρεις , δεν ξέρεις ...
Τους ατσαλένιους μίσχους σφίγγεις της βροχής .
’ξαφνα εδώ έχεις σταθη χρόνια και χρόνια .
Κι ω , πάλλοντας στις μαγικές φωτοσκιάσεις
Που σε κρύβουν οι λυγμοί -
χάδια
απογνωσμένα χάδια ...
Ετούτα τ ΄ άπνοα φιλιά στο δέρμα σου να φρικιούν .

Είναι λοιπόν η ανάμνηση
Τόσο ένα όνειρο ακόμα εχθρικό
Ακόπαστο μες στην αβυσσαλέα ρέμβη που πλαταίνει ;
Είναι ηχώ ; Ένας ρυθμός μονάχα
Πούχει μείνει στα νερά
Κι όπως οι άνεμοι μαζεύτηκαν και σιωπούν
Μας κυριεύει ;

Ψυχή μου , δε γλυτώνεις πια ! Πού τριγυρίζεις ;
Το φως κεντώντας και το πρόσωπο ...
Ποιο πρόσωπο ; Σπασμένη τώρα
Πορθημένη από σύννεφο κι αφρό !..
Κι άλλο το χώμα που σκοντάφτει απάνω σου .
Άλλα τα κυπαρίσσια που σου μπαίνουνε μπροστά .

Πίσω πια μην κοιτάζεις προς τις σκοτεινές κοιλάδες .
Πίσω δεν έχει τώρα - αγάπη έρωτα !
Χάνεσαι τώρα
Χάνομαι
Μαζί μου θα χαθής ως τη γαλήνη ...
Άλλος μου δίδει τη φωνή .
Δεν την αντέχω .
Άλλος τα όρια αναιρώντας
Που πατάει ανάμεσα .
Θυμάμαι .
Όταν αρχίζουν
Οι μικρές συνωμοσίες των κοριτσιών πίσω απ΄ τις γρίλλιες .
Στα δεκατρία , στα δεκατέσσερα η
και ακόμα πιο νωρίς .
Το πρώτο το κοκκίνισμα .
Αυλές με τα γεράνια φευγαλέες
Ως τον περίπατο στη δημοσιά .
Αργότερα ίσως πολύ
Αλλάζει καθώς περιμένουν η ματιά τους .
Εκεί μια σιωπή να σπάζει στα νεφρά
Μαζί τους δυναμώνει , λες κ΄ η αναμονή .
Κι αδημονία , αδημονία τυφλή
Στης σάρκας τη σκοτεινή διέξοδο που θέλει ...
Ώρες ψηλαφητές που στην κλειστή σου αίσθηση
Τεντώνεις την αμάχη
Ώσπου θαρρείς κ΄ οι δείχτες τρέχοντας
Της συννεφιάς και πάλι ανατρέπουν κάποια μοίρα .
Πράγματα της ημέρας απ΄ αλλού αγαπητά .
Σαν κάθε τι ολόγυρα θυμίζει .

Υπέροχο - είναι υπέροχο
Σαν αγαπάς να περιμένεις !..
Υπέροχο αναμετρώντας τις στιγμές ...
Βραδιάζοντας . Ξημερώνοντας .
Αυτό το γέλιο
Αυτό το γέλιο που κυλάει σφυρίζοντας
Άλλος όπου κανένας δεν το ξέρει .
Τώρα η πιο κάτασπρη αμυγδαλιά .
Τώρα στα μυστικά σου πέλματα .
Σα σε κατέχει .
Σα σε ρίχνει μες στην άνοιξη .
Πόσο βαθιά σου γίνονται τα χρώματα ...
Τι προεχτάσεις άξαφνα μαντεύεις στο λουλούδι .
Έχεις αρχίσει κιόλας να υποψιάζεσαι ...
Μ΄ όλες τις νύχτες ανοιχτές εντός σου
Έχεις κιόλας βυθιστή .
Μέχρι του σπόρου υπόκωφη , κρυφή τη
Διπλωμένη αντίσταση απ΄ τα χρώματα
Που νιώθεις να γυρίζει
Και σχίζονται στα νεύρα σου οι χυμοί .
Το σώμα σου όνειρο να πλέει μες στην οδύνη .
Κι από τη γέννα πριν
Μια
αρχαιότητα μεταμορφώσεις .
Κ΄ ίσαμε κει τα κύτταρα σου ξυπνητά
Που αποχωρίζονται και ξέρουν .
Νέα , νέα η συγκίνηση και πάλι τόσο !
Τόσες φορές που είμαστε ερωτευμένοι ...